Мавзуи Мураббатҳои муваққатӣ барои боғ дар ҷаҳони имрӯза, барои садо ва муҳофизати боғҳо аҳамияти махсусе дорад. Ин намуд мӯе, ки бо назардошти таҳдидҳо ва ниёзҳои муайян сохта шудааст, метавонад бо мақсадҳои гуногун истифода шавад.
Истифодаи мураббатҳои муваққатӣ на танҳо барои муҳофизати боғ, балки барои нигоҳдошти организми растаниҳо низ муҳим аст. Онҳо кӯмак мекунанд, ки гул ва растаниҳо дар вақти хушкӣ, об ва торикӣ муҳофизат шаванд. Инчунин, мураббатҳо метавонанд ҳамчун аломати равшан барои нишон додани хати боғ ва инчунин барои роҳнамоии одамон ва ҳайвонҳо истифода шаванд.
Яке аз бартариҳои асосии мураббатҳои муваққатӣ ин осонӣ ва кӯшиши ками дар насб ва бо протсесси баромадан мебошад. Онҳо одатан хеле хос ва вазн доранд, ки ин маънои онро дорад, ки онҳо дар вақти лозим насб ва рафъ карда метавонанд. Ин хусусият, бо назардошти фаъолиятҳои мавсими боғдорӣ, имкон медиҳад, ки боғбон барномаҳои худро осонтар ва самараноктар ташкил кунад.
Воқеан, интихоб кардани мураббатҳои муваққатӣ барои боғ на танҳо муҳофизат, балки нигоҳдошти эстетикаи боғ низ дар назар дорад. Бо истифодаи ин намуди мӯйҳо, боғбон метавонад пешниҳоди беҳтари визуалӣ ва тарҳбандии боғро таъмин кунад, ки дар назар метавонад муҳити гарм ва мебелгирии зебо созад.
Ниҳоят, мураббатҳои муваққатӣ бешубҳа яке аз ҳалли оддӣ ва муассир барои муҳофизати боғҳо бо дар назар доштани ҳифзи экосистемаи растанӣ мебошад.